Het was mijn eerste uitvaart als uitvaartverzorger. Na een lange tijd van opgeleid worden mocht ik het nu zelf doen. Vroeg in de ochtend kwam ik bij een gezin dat volkomen onverwacht afscheid had moeten nemen van hun vrouw en moeder. Zij ging sporten, werd onwel en is dezelfde avond in het ziekenhuis overleden. Paars was haar lievelingskleur. Lavendelvelden sierden de kaart. Toen ik ‘s middags de kaart kwam brengen, had ik een paarse sjaal om, het viel de zoon des huizes meteen op. Paars werd de kleur van de bloemen en bij de uitvaart droegen alle aanwezigen een accent van paars.
In zo’n week tussen het overlijden en de dag van afscheid, zo’n week waarin je dagelijks bij de mensen over de vloer komt, ben je als uitvaartverzorger heel dicht bij de familie. En als de dag van afscheid voorbij is, dan neem je weer afstand. Maar dat betekent niet dat je vergeet.
Vier maanden later was ik op vakantie in Frankrijk, toen ik in Toulouse een winkel zag met een paarse luifel “Les Trésors de Violette”. Ik dacht gelijk aan die familie van destijds en maakte een foto van de winkel. Ik stuurde hem niet, wat zouden zij denken als ik dat zou doen?
Een paar dagen later werd ik gebeld door de eigenaar van het bedrijf voor wie ik destijds de uitvaart had verzorgd. “Er werd naar je gevraagd vandaag, of je een uitvaart kon regelen”, dat waren zijn woorden. En hij vertelde dat de vader en echtgenoot van het betreffende gezin was overleden. Net zo onverwacht als zijn vrouw vier maanden eerder…ik kon het niet geloven.
Ik stuurde de dochter een appje met condoleances én met de foto van de winkel met de paarse schatten. Ik vertelde dat ik een paar dagen eerder nog aan hen had gedacht. Bestaat toeval? Zij vroeg hoe lang mijn vakantie nog duurde; of ik het levensverhaal van haar vader wilde vertellen op de uitvaart want zij wilden mij erbij hebben. Dat wilde ik heel graag doen. En zo geschiedde.
Weer vier maanden later kreeg ik een bericht van de dochter. Zij had haar vriend, maar misschien zichzelf nog wel het meest, verrast, door zijn huwelijksaanzoek aan te nemen. Na alles wat er dat jaar was gebeurd was het, nog meer dan anders, duidelijk wat er belangrijk is in het leven. “Manon, wil jij ons huwelijk voltrekken?” Ik was ontroerd, blij en dankbaar tegelijk. Wat een prachtige vraag, wat een eer dat zij mij dit toevertrouwden.
En zo was ik op een zonnige zaterdag in april op een prachtige locatie in het bos. Te midden van mensen die ik al twee keer eerder in een hele andere setting had gezien, mocht ik nu deelgenoot zijn van weer een heel ander belangrijk moment in hun leven. Het was een moment om nooit meer te vergeten; er werd gelachen en herinnerd, het was emotioneel en puur, met elkaar raakten we de essentie van het leven. Compleet ondanks het gemis.
