Niet de weg die je gaat, maar het spoor dat je achterlaat…
In september organiseerde ik een avond voor dementievriendelijke Uitvaartzorg en daar leerde ik haar man kennen. Samen met een goede vriendin bezocht hij die avond
In september organiseerde ik een avond voor dementievriendelijke Uitvaartzorg en daar leerde ik haar man kennen. Samen met een goede vriendin bezocht hij die avond
Een uitvaart voorbereiden is de overledene en de familie leren kennen. Goed luisteren en ook horen wat niet gezegd wordt. Aandacht besteden aan, misschien ogenschijnlijk onbelangrijke, details. Al die kleine dingen die het afscheid zo persoonlijk maken. Misschien wel juist die kleine dingen.
Al een aantal jaren is hij ziek. Cadasil. Een hersenaandoening die je je ergste vijand niet gunt, zo omschrijft zijn vrouw, mijn vriendin, het kort en bondig.
“Weet je nog, de uitvaart van Ans?” vraagt mijn collega in het crematorium als we samen de aula klaarzetten voor een uitvaart. In gedachten ben
Zij waren onderweg naar een zonnig land om daar de laatste wintermaanden door te brengen, toen zij plotseling een hartinfarct kreeg en overleed. ’s Avonds
Ik zit aan tafel bij twee jonge vrouwen die hun moeder hebben verloren, samen gaan we de uitvaart vormgeven. Het verliezen van een dierbare is gecompliceerd. Was de
Het was mijn eerste uitvaart als uitvaartverzorger. Na een lange tijd van opgeleid worden mocht ik het nu zelf doen. Vroeg in de ochtend kwam
Als jonge moeder verloor zij haar tweede kindje. Een meisje. De kleine Lisa-Mae mocht maar 3 dagen oud worden. Een verdriet dat zij altijd met